ในยุคก่อน คนเฒ่าคนแก่ต่างนิยมเคี้ยวหมากพลูจนฟันดำ คนรุ่นใหม่อาจเคยสงสัยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น และยิ่งถ้าวันไหนที่พวกเขาไม่ได้เคี้ยวหมาก จะมีอาการหงุดหงิดอยู่เสมอ จริงๆ แล้วการเคี้ยวหมากเป็นวัฒนธรรมการบริโภคของไทยและประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในอดีต ยังมีความเชื่ออีกว่าฟันดำเป็นลักษณะที่ช่วยเพิ่มความงาม ดังนั้นหนุ่มสาวและคนแก่ต่างพยายามมีฟันดำจากการเคี้ยวหมาก

ผู้ที่นิยมเคี้ยวหมาก จะมีเชี่ยนหมากส่วนตัว ประกอบด้วยหมาก อุปกรณ์อื่นๆ เช่น เต้าใส่ปูน ตะบันหมาก ยาเส้น กรรไกรหนีบหมาก ขี้ผึ้งใช้ทาริมฝีปาก ส่วนผสมในแต่ละคำหมากมีทั้งปูนแดง ใบพลู และหมากชิ้นบางๆ บทบาทของยาเส้นคือขัดฟันเพื่อเอายางออก

ถึงแม้ในปี 2485 ภายใต้รัฐบาล จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้สั่งห้ามการเคี้ยวหมากในที่สาธารณะเพื่อภาพลักษณ์ระหว่างชาวต่างประเทศ วัฒนธรรมนี้เริ่มเลือนหายไป ยังคงมีผู้สูงอายุต่างจังหวัดที่รักษาประเพณีนี้ไว้

อย่างไรก็ตาม หมากพลูมีทั้งประโยชน์และโทษที่ควรพิจารณา สรรพคุณของใบพลูช่วย